YOKTUR.

YOKTUR. bir dilin otopsisiyle bir ilahinin tınısı arasında gidip gelen ontolojik bir tekerleme. Varlık ve yokluk arasındaki sınırların dolanıklaştığı dalgalı sularda seyir halindeyiz. Mitolojik bir figür, bir dişil-ölümsüz, hakikat ve anlam susuzluğumuzu tetikleyen antik bir bilmeceyi ölüler diyarından seyirciye sürüklüyor: Yok var mıdır? Logosu paradoksa dönüştürerek “tasvire kani tasavvur” ezberlerini bozan; var/yok, oluş/ölüş ikiliği yanında 1 olgusuyla 0’dan yüzleşme yollarını sorgulayan bu semantik yolculukta tekrarlanan sözcükler, bir yandan yüzer-batmaz yapılarıyla akıl yürütme süreçleri için bir şamandıra olmayı sürdürürken, bir yandan da ayartıcı akıntılarıyla aklı akıl yürütme çapasını kaybetmeye ve derinlere sürüklenmeye çağırıyor.

“...ki kökü sudadır yeryüzünün, kökü sudadır.”